غیبت آن است که عیب پنهانی کسی را پشت سر او بگویند. (1)

اگر صفت ناروا در شخصی باشد یا کاری انجام داده باشد که گناه است و دیگران از آن بی اطلاع اند و دوست ندارد کسی آن را برای دیگران بازگو کند، بازگو کردن آن پشت سر او برای دیگران غیبت است. (2)

غیبت هم برای گوینده و هم برای شنونده حرام است. (3)

1. غیبت متجاهر به فسق (کسی که علنی و آشکار گناه می‌کند) ، که در مورد همان گناهش به اتفاق فقها جایز است و اما نسبت به گناهان دیگرش که پنهان است، مورد اختلاف است.

2. موارد تظلّم شخص از کسی که در حق او ظلم کرده، که می‌تواند ظلم او را بیان کند.

3. موارد مشورت، مانند کسی که می‌خواهد دخترش را به کسی بدهد، و با شخصی در مورد آن فرد مشورت می‌کند که آن شخص می‌تواند عیب پسر را نقل کند.

4. در موارد خیرخواهی و نصیحت، مثل اینکه شخصی با کسی رفیق شود و انسان احتمال دهد که این رفاقت منجر به فساد آن شخص شود. در این صورت، چون رفیق او آدم بدی است، می‌توان در مقام نصیحت و خیرخواهی، عیب او را ذکر نمود.

5. کسی که می‌خواهد به دین ضرر بزند.

6. کسی که می‌خواهد به خودش ضرری بزند که لازم است او را حفظ نمود.

7. کسانی که نوشته‌های مسموم، منحرف کننده و باطل دارند. (13)

پس از واقع شدن غیبت، توبه و پشیمانی از آن واجب است و احتیاط مستحب آن است که از غیبت شده، اگر فسادی بر آن مترتب نگردد، حلالیت بطلبد و یا برای او استغفار کند. (14)

بنابراین، اگر غیبت شونده از دنیا رفته، برای او بسیار استغفار کند و اگر زنده است و انسان بزرگوار و باگذشتی است و گفتن به او عداوت و دشمنی و فتنه ایجاد نمی‌کند، احتیاط مستحب آن است که از وی حلالیت بطلبد و اگر احتمال می‌دهد که مراجعه به او سبب عداوت و فتنه می‌شود، به وی مراجعه نکند و در عوض برای او بسیار استغفار کند.